1. |
Οδηγίες Υποδοχής
00:26
|
|
||
Αγαπητοί επισκέπτες καλωσορίσατε!
Καλωσορίσατε στις κρυφές γωνιές του παραδείσου!
Καλωσορίσατε στη χερσόνησο της αδυναμίας!
Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού!
Καλωσορίσατε στο καινούργιο μας πρόγραμμα!
Χίλια καλωσορίσατε!
|
||||
2. |
Πιο Κοντά
06:55
|
|
||
Θα καθόμασταν λέει εκεί
Εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε
Θα βάζαμε κάτω τις λέξεις και θα τις κοιτούσαμε
Φυσικά. Φυσικά και δεν θα αντέχανε
Οι τόνοι θα φεύγανε πρώτοι
Οι τόνοι πάντα κοιτάνε προς τον ουρανό
Είναι η φύση τους
Μετά θα χάναμε τις τελείες
Θα στεκόταν η μια δίπλα στην άλλη να φτιάξουν μια ευθεία
Σε όλους αρέσουν οι ευθείες, και όλοι δυσκολευόνται στις στροφές
Η φυγόκεντρος δύναμη και άλλα φαινόμενα
Ποτέ δεν μας άρεσε η θέση αυτή
Για αυτό θέλουμε να φύγουμε
Η στροφή επομένως είναι η ευκαιρία. Βουτιά στο κενό
Γιατί όλες οι ευθείες ειναι παγίδες. Η παγίδα ελήφθη
Μετά, τα γράμματα. Θα αγκαλιαζόντουσαν
Θα γίνονταν ένα. Πιο κοντά, πάμε πιο κοντά
Ελάτε και εσείς. Πιο κοντά. Ακόμα πιο κοντά. Ελάτε, πάμε
Και μετά οι λέξεις θα χάνονταν
Μια άμορφη μάζα, κανένα νόημα
Τα άλφα μαζί, τα βήτα μόνα τους
Οι όμοιοι με τους όμοιους
Ποιος μας έμαθε να χωριζόμαστε;
Όχι άλλο, όχι άλλο.
Επιτέλους! Ζήτω η ανασφάλεια!
Ζήτω το κενό! Ζήτω ο όλεθρος!
Ζήτω η μανία! Ζήτω η καταστροφή!
Ζητώ το τέλος! Ζητάμε ένα τέλος!
Πιο κοντά, πιο κοντά, ελάτε, πάμε πιο κοντά
Γιατί στροβιλίζομαι; Γιατί τρέχουμε;
Ελάτε πιο κοντά!
Ας φτιάξουμε μια νέα λέξη, ένα καινούριο νόημα
Για μια νέα λέξη με ένα νόημα. Για μια νέα λέξη με ένα νόημα.
Αλλιώς, ας πούμε, ότι δεν υπήρξαμε ποτέ
Αλλιώς, ας πούμε, ότι τίποτα δεν υπήρξε ποτέ
|
||||
3. |
Οδηγίες Αυτοσυγκέντρωσης
00:08
|
|
||
Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι ήταν ένα αστείο
|
||||
4. |
Οδύνη/Ηδονή
02:14
|
|
||
Μου αρέσουν οι ιστορίες που δεν λένε τίποτα
Φαντάζεσαι να είχαμε και ένα παιδί
Συναντώ ανθρώπους γεμάτους μίσος, βλέπω τον εαυτό μου σε αυτούς
Το γάλα που δίνουν στα παιδιά τους είναι κόκκινο
Όσο προχωράμε το χαμόγελο σβήνει
Ο βασιλιάς είναι γυμνός, ο βασιλιάς είναι γυμνός! Ας τολμήσει επιτέλους κάποιος να το πει!
Ζούμε σε μόνιμες απόκριες. Άνθρωποι μασκαρεμένοι αποκρύπτουν το αληθινό είναι τους, υποδυόμενοι φανταχτερούς ρόλους.
Τι ωραία που θα ήταν να φτιάχναμε κάτι όμορφο ε;
Οταν πεφτει νερο κατω, το αφηνουμε να στεγνωσει μονο του.
Ποιον προσπαθείς να αλλάξεις σε αυτήν την αυτοκαταστροφική κοινωνία?
Τώρα που δεν είμαι εσύ, πρέπει να βρω τι είμαι.
Το κοινό τους ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχουν ενδιαφέροντα.
Η απάθεια, είναι αρρώστεια όπως και η εξοικείωση με τη βία.
Μάλλον είσαι πολύ μεγάλος για την αλήθεια
Χρειάζεται ταπεινότητα, όχι αλαζονεία
Η ελπίδα γεννιέται από τη θλίψη
Οι καλύτερες ιστορίες δεν έχουν τίποτα να πουν
Το τηλέφωνο που ποτέ δεν χτυπάει - Η ζεστασιά του ανθρώπου - το κομμάτι του παζλ που δεν χάθηκε - η δημοκρατική τυραννία των προεπιλεγμένων επιλογών - το ψέμα η βασική αρχή του σύμπαντος.
Αυτό είναι. Θυμήσου το. Θα σκοτώνουν τον διπλανό, και μεις θα περνάμε αδιάφοροι
Η θάλασσα ταξιδεύει ποτέ;
Στα απλά καθημερινά πράγματα είναι η ουσία
Κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν φέρνει παιδί σε αυτό τον κόσμο.
Το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα αλλά πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα.
Οι άνθρωποι είναι σταγόνες. Όλοι μαζί νερό. Όταν παγώνει το νερό γίνεται φονικό όπλο.
Όχι λόγια. Μια χειρονομία. Αρκεί λίγο κουράγιο
Όταν στέκεις απαθής μπροστά στο τέρας, αρχίζεις και του μοιάζεις
Το φως είναι παντού, αρκεί να βγάλεις τα μαύρα γυαλιά
Η θλίψη γεννιέται από τη ελπίδα
Οι πιο όμορφες ιστορίες είναι αυτές που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε
Το μόνο που μπορούμε να πούμε με μία κάποια βεβαιότητα είναι ότι πολλά ζώα που ζούνε σε αιχμαλωσία όταν φτάνει η μέρα της απελευθέρωσης τους δεν φεύγουν από το κλουβί τους. Καταλαβαίνεις τώρα;
|
||||
5. |
Κόλαση
02:48
|
|
||
Γιατί...
Ποτέ δεν βυζάξαμε από το στήθος της Ελευθερίας
Ποτέ δεν μας είπαν ότι κάποια μέρα θα χρειαστεί να προσπαθήσουμε
Μάλλον είμαστε πιο σακατεμένοι από τους γονείς μας
Μα αυτό δεν κάνει η κρεατομηχανή; Τη σάρκα αίμα. Τι σε παραξενεύει όταν σε αλέθει;
Με ακούς αδερφέ;
Μην παριστάνεις τον νεκρό. Πιο πρόθυμα θα σε δαγκώσουν
Με ακούς αδερφέ;
|
||||
6. |
Οδηγίες Καταξίωσης
00:17
|
|
||
Κάθε μέρα ένα μέλος του μαθητικού συμβουλίου βαθμολογεί την καθαριότητα του χώρου και τη συμπεριφορά των παιδιών. Τα σημεία που βαθμολογούνται έχουν ορισθεί και βαθμολογηθεί από όλα τα παιδιά μαζί. Μπράβο παιδιά! Το μέλλον σας ανήκει!
|
||||
7. |
Διάστημα
04:04
|
|
||
Ζούμε μέσα σε μια σιωπή διαστημική. Νομίζουμε ότι θα ξεφύγουμε από τον πόνο και την ήττα. Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια μ' αυτούς που αγαπάμε. Δε θέλουμε να εξηγούμε, να δημιουργούμε, να αισθανόμαστε, να σχεδιάζουμε. Είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ.
Γιατί;.
Για την κουλτούρα του μίσους, τις ιδέες που αργοπεθαίνουν στα σκοτάδια, τους λογιστές που ισολογίζουν το δίκαιο, την αδιαφορία, τις κλοτσιές στους πεθαμένους.
Αδυνατούμε να μαζέψουμε τις σκόρπιες σκέψεις μας. Να τις συνθέσουμε σε μια διαυγή προοπτική του κόσμου και του είναι μας.
Πάει ένας χρόνος τώρα πια. Και περάσαμε ένα φθινόπωρο, ένα χειμώνα, μια άνοιξη κι ένα καλοκαίρι χωρίς να καταλαβαίνουμε τις παύσεις ελπίδας. Ας το πάρουμε χαμπάρι, λέμε, δεν αντέξαμε σαν κοινωνία αυτή τη στροφή της ιστορίας. Δεν ξανασηκωθήκαμε.
Βαρεθήκαμε, που λες, να μιλάμε για τα αυτονόητα, να μην καταλαβαίνουμε τον κόσμο και να πενθούμε. Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν. Όλο μικρές κηδείες. Αγαπημένοι αποχωρούν χωρίς να θέλουν να μας αποχαιρετήσουν. Βγάζουν εισιτήρια χωρίς να θέλουν να πάνε πουθενά. Κοιτάζουν χάρτες χωρίς να επιθυμούν να τους ανακαλύψουν.
Κι εμείς είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ, σου λέω. Παγιδευμένοι στο πουθενά του μπρος-πίσω. Νεο-εξόριστοι. Αποχωριζόμαστε, σπάμε ξανά και ξανά σε πολλά κομμάτια. Μιλάμε ο ένας στον άλλο από μέσα μας.
Δεν είμαστε φανταστικοί φίλοι. Είμαστε πραγματικοί φίλοι που ζούμε στο μυαλό μας, στη μόνη πατρίδα που έχουμε. Πού κουράγιο για τηλεφωνήματα; Μόνο ανταλλάσσουμε καρτ-ποστάλ. Βάζουμε μέσα βιβλία, γλυκά και στίχους. Ό,τι μπορεί να υποκαταστήσει τα χάδια και το κουράγιο, να ψιθυρίσει όνειρα. Ζάχαρη και λέξεις. Μαζεύουμε δυνάμεις και πίνουμε.
Σε ένα φανταστικό κόσμο που από στιγμή σε στιγμή θα ξαναρχίσει να γυρίζει. Θα σταματήσει να πενθεί. Θα οργανωθεί. Θα φωνάξει. Θα απαιτήσει λογική και νόημα για τη ζωή.
Ζούμε για τη μέρα που θα'χουμε στα χέρια μας όσους τώρα γελάνε.
|
||||
8. |
Οδηγίες Στωικότητας
00:06
|
|
||
Καθώς μιλούσαμε για την αρτηριοσκλήρωση του είναι και άλλα σημαντικά ζητήματα, ο κόσμος έγινε μπλε.
|
||||
9. |
Στο Άπειρο
05:05
|
|
||
Ένα. Οι σειρήνες αναγγέλουνε πόλεμο
Δύο. Αυτή τη λέμε πόλη των ψιθύρων
Τρία. Τα μάτια τους ήτανε κόκκινα
Τέσσερα. Η ελπίδα χρειάζεται δύο
Πέντε. Ο κόσμος δεν μας χρειάζεται
Έξι. Ο χρόνος μιλάει για εμάς πίσω από την πλάτη μας
Εφτά. Όχι άλλες παγίδες αγάπη μου
Τέλος. Σήμερα είμαστε παντού
Ήρθαμε από το καλύτερο χθες, τι έγινε με το αύριο;
Ερχόμαστε από το καλύτερο χθες, τι γίνεται με το αύριο;
Ύστερα τα πράγματα γίνανε άσχημα, και κανένας δεν ήθελε να μείνει πια εκεί
Ύστερα τα πράγματα γίνανε άσχημα, και όλοι θέλανε να φύγουνε
Ύστερα τα πράγματα γίνανε άσχημα, και όλοι φεύγανε
Μείνετε να το παλέψουμε, μείνετε να το παλέψουμε
Ήρθαμε από το καλύτερο χθες, τι έγινε με το αύριο;
Ερχόμαστε από το καλύτερο χθες, για να αντικρίσουμε το γαμημένο σήμερα
Τώρα πια δεν γράφονται τραγούδια με τις λέξεις μας
Ξυπνήσαμε και τους άλλους και αρχίσαμε όλοι μαζί να ψάχνουμε δεξιά, αριστερά, δεξιά, αριστερά, παρόλο τον φόβο μας.
Πιστεύαμε ότι κάπου, κάποιος, είχε ακούσει κάτι και καλούσε σε βοήθεια
Κάποτε, κάποτε, κάποτε, θα αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια
Σκιά ως τότε, σκιά ως τότε, ως πότε; ως πότε; ως πότε;
Οι λέξεις καίγονται μέσα στο στόμα μου.
Μίλα! Μίλα!
|
||||
10. |
Οδηγίες Λακωνικότητας
00:08
|
|
||
Μόνο όταν δεν έχει μείνει τίποτα να πει ο άνθρωπος κοντεύει πια να γίνει ο εαυτός του
|
||||
11. |
Σκιά στο Δέρμα
04:32
|
|
||
Βρίσκομαι κάπου εδώ γύρω. Kάτω απ’ το χώμα που πάτησες πριν από λίγο
Ή πίσω απ’ τον ήλιο που πριν λίγο σε τύφλωσε
Σ’ αγκαλιάζω με το κουρασμένο μου κορμί
Σε τυλίγω με μια αγκαλιά που αγαπά από ένστικτο
Λατρεύει όπως της έμαθαν πολύ παλιά
Τόσο, που κοντεύει να ξεχάσει πως είναι
Η κατάρα κυριαρχεί της μνήμης. Ξανά και ξανά
Η φωνή μου παύει ν’ ακούγεται. Σκύψε πάνω μου λίγο. Μόνο για λίγο
Όμως εσύ, εσύ σωπαίνεις
Γιατί δε μιλάς; Γιατί δεν μιλάς;
Πες μου γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν; Τι θέλουν να πουν;
Ω, αν τα διάβαζες
Όλα θα άλλαζαν…
Πώς γίναμε όλα όσα είχαμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας οτι δεν θα γίνουμε ποτέ;
Πόσες φορές γυρίζω πίσω και ανακαλύπτω τα ίδια ξανά;
Πόσες φορές θα γυρίσω πίσω για να ανακαλύψω τα ίδια ξανά;
|
||||
12. |
Οδηγίες Αυτουπνωτισμού
00:29
|
|
||
Ελπίζω πλέον μονάχα στον μαζικό θάνατο των καταναλωτών. Από μια ασθένεια, έναν ιό ίσως, που θα ευδοκιμεί εντός των τραπεζών, των ΑΤΜ, των πορτοφολιών και θα μεταδίδεται ταχύτατα και θανατηφόρα μέσω των χρηματοοικονομικών συναλλαγών.
|
||||
13. |
Για Πάντα (ΟΔΟΣ 55)
05:10
|
|
||
Δεν θέλω πατρίδα. Δεν θέλω σχημα. Δεν θέλω γη. Δεν θέλω σπίτι
Δεν θέλω λεφτά. Δεν θέλω δουλειά. Δεν θέλω χώμα. Δεν θέλω νόημα
Δεν θέλω ελπίδα. Δεν θέλω θεό. Δεν θέλω χρόνο. Δεν θέλω λεπτά
Δεν θέλω το αύριο. Δεν θέλω πόλεμο. Δεν θέλω ειρήνη. Δεν θέλω χρώμα
Δεν θέλω ουσία. Δεν θέλω ιστορία
Και δίχως νόημα, χωρίς ελπίδα, χωρίς άκρα, χωρίς σώμα, δε θέλω χρόνο, δε θέλω λεπτά, δε θέλω ένα νόημα, δε θέλω το τώρα, δε θέλω μετά
Το μόνο που θέλω. Το μόνο που θέλω. Το μόνο
Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω για πάντα σε ένα άλλο όνειρο, κάποια άλλη στιγμή, να κρυφτώ εκεί. Το μόνο που θέλω, το μόνο που θέλω είναι να ζήσω για πάντα
Το μόνο που θέλω χωρίς γη, χωρίς εικόνες, δίχως φωνή, χωρίς λέξεις, το μόνο που θέλω, το μόνο που θέλω είναι να ζήσω για πάντα
Tο μόνο που θέλω είναι να ζήσω
|
||||
14. |
Οδηγίες Αφέλειας
00:10
|
|
||
Όλοι τους ήταν απλοί νοικοκυραίοι που κάνανε τη δουλειά τους, δεν είχαν ιδέα που πάνε τα τρένα.
|
||||
15. |
365 Νύχτες χωρίς Όνειρα
02:29
|
|
||
Με πιστόλια, με μαχαίρια, με σημαίες όλοι στα χέρια
Ναι. Δεν μπορεί να σου πει, δεν θυμάται
Με μαύρες τις καρδιές οι άντρες
Σε κυνηγάνε όλη μέρα
Για όσα έκανε ο πατέρας
Για όσα είπε η μητέρα
Και γιατί, δεν ρωτάνε
Οι αυτοκράτορες μόνο γελάνε
Ναι. Δεν μπορεί να σου πει, δεν θυμάται
Και, για το αίμα, τώρα πια, δεν λυπάται
Για τις μαύρες μέρες που έρχονται
Για τις μαύρες μέρες που ήρθαν
|
||||
16. |
Οδηγίες Επιβίωσης
00:10
|
|
||
Ο κανιβαλισμός είναι μια αρχαία τέχνη που θα ήταν χρήσιμο να διερευνηθεί
|
||||
17. |
Η Κλωστή
08:45
|
|
||
Δεν ελπίζει τίποτα, τώρα πια
Δεν ψάχνει τίποτα, μόνο τραγουδά
Δεν θυμάται τίποτα, τι χαρά
Δεν τη νοιάζει τίποτα, μόνο τραγουδά
Δεν υπάρχει τίποτα τώρα πια να μας κρατά
Όλοι την αγαπάνε, της δίνουν συχγχαρητήρία που δεν νιώθει τίποτα
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Για τις φωτιές που δεν ανάψαμε
Για όσα τελικά δεν ήταν
Για όσους μείνανε πίσω και δεν τους σήκωσε κανείς
Για τις νευρωτικές διαδρομές
Για το αύριο που ποτέ δεν έρχεται
Για τα ποτάμια που δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά
Για τις φωτογραφίες που αφήσαμε τα χαμόγελα μας
Για όσους βαρέθηκανε να αλλάζουν χρώματα
Για τα ψαλίδια που έκοψαν ομφάλιους λώρους
Για την ελπίδα, τις κραυγές
Για τους τυχερούς που πονάνε
Γιατί εμείς δεν νιώθουμε τίποτα
Για τους τυχέρους που δε θέλουν να πεθαίνουν
Γιατί εμείς αγαπάμε
Γιατί μονίμως τρέχουμε, γιατί και αύριο θα τρέχουμε
Αυτή τη φορά, έστω αυτή τη μια φορά, ας το τελειώσουμε, ας τελειώσουμε
Ποτέ δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου πολεμιστή
Και για να είμαι ειλικρινής μισώ τον πόλεμο
Με εξανάγκασαν να συμμετέχω σε αυτόν τον πόλεμο
Εγώ φυγάς; Παράνομος; Επαναστάστης;
Μου το φορέσανε με το ζόρι αυτό το κουστούμι, το μισώ. Μισώ τον αγώνα
Γιατί διαφορετικά θα μπορούσα να είμαι τόσα άλλα πράγματα. Τώρα είναι μέρος μου. Και δεν μπορείς να το αποφύγεις, δεν μπορείς να τρέξεις μακριά. Είναι εδώ. Είναι τώρα. Είναι παντού
Είμαι εδώ, στον πόλεμο της μνήμης
Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το παρόν. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το μέλλον
Αλλά όλα καταλήγουν σε αυτό: Όταν το να είσαι ο εαυτός σου είναι παράνομο, δεν μένει τίποτα άλλο από το να πολεμήσεις
Αν πρέπει να σκοτώσω είναι γιατί αγαπώ τη ζωή
Έχω αντιληφθεί τη φρίκη και μάχομαι
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές σας δεν φτάνουν εδώ.
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές μας δεν βγαίνουν από εδώ.
|
||||
18. |
|
|||
Το πρόγραμμα διακόπτεται. Ακολουθεί;
|
2L8 Θεσσαλονίκη, Greece
A collective led by K. and comprised of greek talented musicians, 2L8 is a bold project that has come to be categorized by their radical stylistic shifts between albums, while retaining a consistent interest in rhythm and distinct sonic accents and textures. Their music is rewarding, challenging and lurches deftly between emotional intimacy, ambition and uncompromising experimentation. ... more
Streaming and Download help
If you like 2L8, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp