Η Κλωστή (The Thread)
by 2L8
Necrocius
Necrocius
I discovered this band by chance yesterday evening! I was disappointed to see that the project is now disbanded and hence impossible to catch the blokes live but it is good I can still order some of their beauties in physical format.
It's been ages since I stayed awake listening to the same tracks again and again till dawn. Thank you for what you stand for! Favorite track: Διάστημα.
It's been ages since I stayed awake listening to the same tracks again and again till dawn. Thank you for what you stand for! Favorite track: Διάστημα.
Guillaume Bas
Panayotis Mpikakis
Eelco van Eldijk
churchofman
nikili_
angelikik
Azenoire
georgth
nerantzia
Joseph DiMarino
Michael Ioannou
Karezza
Karol Kagan
marieposa
elena elliniadou
opheliah
Hannes Hase
Udo Gerhards
simon mulligan
geosonic
vick
this counter culture
Max
THOMAS PAPADOGRIGORAKOS
kokkinosg4
George Kitis
JEAN DINAU
Gerasimos Galatis
Dmitry Smelov
matthiastrom
-
Streaming + DownloadIncludes high-quality download in MP3, FLAC and more. Paying supporters also get unlimited streaming via the free Bandcamp app.Purchasable with gift card
name your price
-
Official site E-shop
1. |
Οδηγίες Υποδοχής
00:26
|
|
||
|
Αγαπητοί επισκέπτες καλωσορίσατε!
Καλωσορίσατε στις κρυφές γωνιές του παραδείσου!
Καλωσορίσατε στη χερσόνησο της αδυναμίας!
Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού!
Καλωσορίσατε στο καινούργιο μας πρόγραμμα!
Χίλια καλωσορίσατε!
|
||||
2. |
Πιο Κοντά
06:55
|
|
||
|
Θα καθόμασταν λέει εκεί
Εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε
Θα βάζαμε κάτω τις λέξεις και θα τις κοιτούσαμε
Φυσικά. Φυσικά και δεν θα αντέχανε
Οι τόνοι θα φεύγανε πρώτοι
Οι τόνοι πάντα κοιτάνε προς τον ουρανό
Είναι η φύση τους
Μετά θα χάναμε τις τελείες
Θα στεκόταν η μια δίπλα στην άλλη να φτιάξουν μια ευθεία
Σε όλους αρέσουν οι ευθείες, και όλοι δυσκολευόνται στις στροφές
Η φυγόκεντρος δύναμη και άλλα φαινόμενα
Ποτέ δεν μας άρεσε η θέση αυτή
Για αυτό θέλουμε να φύγουμε
Η στροφή επομένως είναι η ευκαιρία. Βουτιά στο κενό
Γιατί όλες οι ευθείες ειναι παγίδες. Η παγίδα ελήφθη
Μετά, τα γράμματα. Θα αγκαλιαζόντουσαν
Θα γίνονταν ένα. Πιο κοντά, πάμε πιο κοντά
Ελάτε και εσείς. Πιο κοντά. Ακόμα πιο κοντά. Ελάτε, πάμε
Και μετά οι λέξεις θα χάνονταν
Μια άμορφη μάζα, κανένα νόημα
Τα άλφα μαζί, τα βήτα μόνα τους
Οι όμοιοι με τους όμοιους
Ποιος μας έμαθε να χωριζόμαστε;
Όχι άλλο, όχι άλλο.
Επιτέλους! Ζήτω η ανασφάλεια!
Ζήτω το κενό! Ζήτω ο όλεθρος!
Ζήτω η μανία! Ζήτω η καταστροφή!
Ζητώ το τέλος! Ζητάμε ένα τέλος!
Πιο κοντά, πιο κοντά, ελάτε, πάμε πιο κοντά
Γιατί στροβιλίζομαι; Γιατί τρέχουμε;
Ελάτε πιο κοντά!
Ας φτιάξουμε μια νέα λέξη, ένα καινούριο νόημα
Για μια νέα λέξη με ένα νόημα. Για μια νέα λέξη με ένα νόημα.
Αλλιώς, ας πούμε, ότι δεν υπήρξαμε ποτέ
Αλλιώς, ας πούμε, ότι τίποτα δεν υπήρξε ποτέ
|
||||
3. |
Οδηγίες Αυτοσυγκέντρωσης
00:08
|
|
||
|
Στην αρχή όλοι νόμιζαν ότι ήταν ένα αστείο
|
||||
4. |
Οδύνη/Ηδονή
02:14
|
|
||
|
Μου αρέσουν οι ιστορίες που δεν λένε τίποτα
Φαντάζεσαι να είχαμε και ένα παιδί
Συναντώ ανθρώπους γεμάτους μίσος, βλέπω τον εαυτό μου σε αυτούς
Το γάλα που δίνουν στα παιδιά τους είναι κόκκινο
Όσο προχωράμε το χαμόγελο σβήνει
Ο βασιλιάς είναι γυμνός, ο βασιλιάς είναι γυμνός! Ας τολμήσει επιτέλους κάποιος να το πει!
Ζούμε σε μόνιμες απόκριες. Άνθρωποι μασκαρεμένοι αποκρύπτουν το αληθινό είναι τους, υποδυόμενοι φανταχτερούς ρόλους.
Τι ωραία που θα ήταν να φτιάχναμε κάτι όμορφο ε;
Οταν πεφτει νερο κατω, το αφηνουμε να στεγνωσει μονο του.
Ποιον προσπαθείς να αλλάξεις σε αυτήν την αυτοκαταστροφική κοινωνία?
Τώρα που δεν είμαι εσύ, πρέπει να βρω τι είμαι.
Το κοινό τους ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχουν ενδιαφέροντα.
Η απάθεια, είναι αρρώστεια όπως και η εξοικείωση με τη βία.
Μάλλον είσαι πολύ μεγάλος για την αλήθεια
Χρειάζεται ταπεινότητα, όχι αλαζονεία
Η ελπίδα γεννιέται από τη θλίψη
Οι καλύτερες ιστορίες δεν έχουν τίποτα να πουν
Το τηλέφωνο που ποτέ δεν χτυπάει - Η ζεστασιά του ανθρώπου - το κομμάτι του παζλ που δεν χάθηκε - η δημοκρατική τυραννία των προεπιλεγμένων επιλογών - το ψέμα η βασική αρχή του σύμπαντος.
Αυτό είναι. Θυμήσου το. Θα σκοτώνουν τον διπλανό, και μεις θα περνάμε αδιάφοροι
Η θάλασσα ταξιδεύει ποτέ;
Στα απλά καθημερινά πράγματα είναι η ουσία
Κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν φέρνει παιδί σε αυτό τον κόσμο.
Το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα αλλά πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα.
Οι άνθρωποι είναι σταγόνες. Όλοι μαζί νερό. Όταν παγώνει το νερό γίνεται φονικό όπλο.
Όχι λόγια. Μια χειρονομία. Αρκεί λίγο κουράγιο
Όταν στέκεις απαθής μπροστά στο τέρας, αρχίζεις και του μοιάζεις
Το φως είναι παντού, αρκεί να βγάλεις τα μαύρα γυαλιά
Η θλίψη γεννιέται από τη ελπίδα
Οι πιο όμορφες ιστορίες είναι αυτές που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε
Το μόνο που μπορούμε να πούμε με μία κάποια βεβαιότητα είναι ότι πολλά ζώα που ζούνε σε αιχμαλωσία όταν φτάνει η μέρα της απελευθέρωσης τους δεν φεύγουν από το κλουβί τους. Καταλαβαίνεις τώρα;
|
||||
5. |
Κόλαση
02:48
|
|
||
|
Γιατί...
Ποτέ δεν βυζάξαμε από το στήθος της Ελευθερίας
Ποτέ δεν μας είπαν ότι κάποια μέρα θα χρειαστεί να προσπαθήσουμε
Μάλλον είμαστε πιο σακατεμένοι από τους γονείς μας
Μα αυτό δεν κάνει η κρεατομηχανή; Τη σάρκα αίμα. Τι σε παραξενεύει όταν σε αλέθει;
Με ακούς αδερφέ;
Μην παριστάνεις τον νεκρό. Πιο πρόθυμα θα σε δαγκώσουν
Με ακούς αδερφέ;
|
||||
6. |
Οδηγίες Καταξίωσης
00:17
|
|
||
|
Κάθε μέρα ένα μέλος του μαθητικού συμβουλίου βαθμολογεί την καθαριότητα του χώρου και τη συμπεριφορά των παιδιών. Τα σημεία που βαθμολογούνται έχουν ορισθεί και βαθμολογηθεί από όλα τα παιδιά μαζί. Μπράβο παιδιά! Το μέλλον σας ανήκει!
|
||||
7. |
Διάστημα
04:04
|
|
||
|
Ζούμε μέσα σε μια σιωπή διαστημική. Νομίζουμε ότι θα ξεφύγουμε από τον πόνο και την ήττα. Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια μ' αυτούς που αγαπάμε. Δε θέλουμε να εξηγούμε, να δημιουργούμε, να αισθανόμαστε, να σχεδιάζουμε. Είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ.
Γιατί;.
Για την κουλτούρα του μίσους, τις ιδέες που αργοπεθαίνουν στα σκοτάδια, τους λογιστές που ισολογίζουν το δίκαιο, την αδιαφορία, τις κλοτσιές στους πεθαμένους.
Αδυνατούμε να μαζέψουμε τις σκόρπιες σκέψεις μας. Να τις συνθέσουμε σε μια διαυγή προοπτική του κόσμου και του είναι μας.
Πάει ένας χρόνος τώρα πια. Και περάσαμε ένα φθινόπωρο, ένα χειμώνα, μια άνοιξη κι ένα καλοκαίρι χωρίς να καταλαβαίνουμε τις παύσεις ελπίδας. Ας το πάρουμε χαμπάρι, λέμε, δεν αντέξαμε σαν κοινωνία αυτή τη στροφή της ιστορίας. Δεν ξανασηκωθήκαμε.
Βαρεθήκαμε, που λες, να μιλάμε για τα αυτονόητα, να μην καταλαβαίνουμε τον κόσμο και να πενθούμε. Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν. Όλο μικρές κηδείες. Αγαπημένοι αποχωρούν χωρίς να θέλουν να μας αποχαιρετήσουν. Βγάζουν εισιτήρια χωρίς να θέλουν να πάνε πουθενά. Κοιτάζουν χάρτες χωρίς να επιθυμούν να τους ανακαλύψουν.
Κι εμείς είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ, σου λέω. Παγιδευμένοι στο πουθενά του μπρος-πίσω. Νεο-εξόριστοι. Αποχωριζόμαστε, σπάμε ξανά και ξανά σε πολλά κομμάτια. Μιλάμε ο ένας στον άλλο από μέσα μας.
Δεν είμαστε φανταστικοί φίλοι. Είμαστε πραγματικοί φίλοι που ζούμε στο μυαλό μας, στη μόνη πατρίδα που έχουμε. Πού κουράγιο για τηλεφωνήματα; Μόνο ανταλλάσσουμε καρτ-ποστάλ. Βάζουμε μέσα βιβλία, γλυκά και στίχους. Ό,τι μπορεί να υποκαταστήσει τα χάδια και το κουράγιο, να ψιθυρίσει όνειρα. Ζάχαρη και λέξεις. Μαζεύουμε δυνάμεις και πίνουμε.
Σε ένα φανταστικό κόσμο που από στιγμή σε στιγμή θα ξαναρχίσει να γυρίζει. Θα σταματήσει να πενθεί. Θα οργανωθεί. Θα φωνάξει. Θα απαιτήσει λογική και νόημα για τη ζωή.
Ζούμε για τη μέρα που θα'χουμε στα χέρια μας όσους τώρα γελάνε.
|
||||
8. |
Οδηγίες Στωικότητας
00:06
|
|
||
|
Καθώς μιλούσαμε για την αρτηριοσκλήρωση του είναι και άλλα σημαντικά ζητήματα, ο κόσμος έγινε μπλε.
|
||||
9. |
Στο Άπειρο
05:05
|
|
||
|
Ένα. Οι σειρήνες αναγγέλουνε πόλεμο
Δύο. Αυτή τη λέμε πόλη των ψιθύρων
Τρία. Τα μάτια τους ήτανε κόκκινα
Τέσσερα. Η ελπίδα χρειάζεται δύο
Πέντε. Ο κόσμος δεν μας χρειάζεται
Έξι. Ο χρόνος μιλάει για εμάς πίσω από την πλάτη μας
Εφτά. Όχι άλλες παγίδες αγάπη μου
Τέλος. Σήμερα είμαστε παντού
Ήρθαμε από το καλύτερο χθες, τι έγινε με το αύριο;
Ερχόμαστε από το καλύτερο χθες, τι γίνεται με το αύριο;
Ύστερα τα πράγματα γίνανε άσχημα, και κανένας δεν ήθελε να μείνει πια εκεί
Ύστερα τα πράγματα γίνανε άσχημα, και όλοι θέλανε να φύγουνε
Ύστερα τα πράγματα γίνανε άσχημα, και όλοι φεύγανε
Μείνετε να το παλέψουμε, μείνετε να το παλέψουμε
Ήρθαμε από το καλύτερο χθες, τι έγινε με το αύριο;
Ερχόμαστε από το καλύτερο χθες, για να αντικρίσουμε το γαμημένο σήμερα
Τώρα πια δεν γράφονται τραγούδια με τις λέξεις μας
Ξυπνήσαμε και τους άλλους και αρχίσαμε όλοι μαζί να ψάχνουμε δεξιά, αριστερά, δεξιά, αριστερά, παρόλο τον φόβο μας.
Πιστεύαμε ότι κάπου, κάποιος, είχε ακούσει κάτι και καλούσε σε βοήθεια
Κάποτε, κάποτε, κάποτε, θα αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια
Σκιά ως τότε, σκιά ως τότε, ως πότε; ως πότε; ως πότε;
Οι λέξεις καίγονται μέσα στο στόμα μου.
Μίλα! Μίλα!
|
||||
10. |
Οδηγίες Λακωνικότητας
00:08
|
|
||
|
Μόνο όταν δεν έχει μείνει τίποτα να πει ο άνθρωπος κοντεύει πια να γίνει ο εαυτός του
|
||||
11. |
Σκιά στο Δέρμα
04:32
|
|
||
|
Βρίσκομαι κάπου εδώ γύρω. Kάτω απ’ το χώμα που πάτησες πριν από λίγο
Ή πίσω απ’ τον ήλιο που πριν λίγο σε τύφλωσε
Σ’ αγκαλιάζω με το κουρασμένο μου κορμί
Σε τυλίγω με μια αγκαλιά που αγαπά από ένστικτο
Λατρεύει όπως της έμαθαν πολύ παλιά
Τόσο, που κοντεύει να ξεχάσει πως είναι
Η κατάρα κυριαρχεί της μνήμης. Ξανά και ξανά
Η φωνή μου παύει ν’ ακούγεται. Σκύψε πάνω μου λίγο. Μόνο για λίγο
Όμως εσύ, εσύ σωπαίνεις
Γιατί δε μιλάς; Γιατί δεν μιλάς;
Πες μου γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν; Τι θέλουν να πουν;
Ω, αν τα διάβαζες
Όλα θα άλλαζαν…
Πώς γίναμε όλα όσα είχαμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας οτι δεν θα γίνουμε ποτέ;
Πόσες φορές γυρίζω πίσω και ανακαλύπτω τα ίδια ξανά;
Πόσες φορές θα γυρίσω πίσω για να ανακαλύψω τα ίδια ξανά;
|
||||
12. |
Οδηγίες Αυτουπνωτισμού
00:29
|
|
||
|
Ελπίζω πλέον μονάχα στον μαζικό θάνατο των καταναλωτών. Από μια ασθένεια, έναν ιό ίσως, που θα ευδοκιμεί εντός των τραπεζών, των ΑΤΜ, των πορτοφολιών και θα μεταδίδεται ταχύτατα και θανατηφόρα μέσω των χρηματοοικονομικών συναλλαγών.
|
||||
13. |
Για Πάντα (ΟΔΟΣ 55)
05:10
|
|
||
|
Δεν θέλω πατρίδα. Δεν θέλω σχημα. Δεν θέλω γη. Δεν θέλω σπίτι
Δεν θέλω λεφτά. Δεν θέλω δουλειά. Δεν θέλω χώμα. Δεν θέλω νόημα
Δεν θέλω ελπίδα. Δεν θέλω θεό. Δεν θέλω χρόνο. Δεν θέλω λεπτά
Δεν θέλω το αύριο. Δεν θέλω πόλεμο. Δεν θέλω ειρήνη. Δεν θέλω χρώμα
Δεν θέλω ουσία. Δεν θέλω ιστορία
Και δίχως νόημα, χωρίς ελπίδα, χωρίς άκρα, χωρίς σώμα, δε θέλω χρόνο, δε θέλω λεπτά, δε θέλω ένα νόημα, δε θέλω το τώρα, δε θέλω μετά
Το μόνο που θέλω. Το μόνο που θέλω. Το μόνο
Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω για πάντα σε ένα άλλο όνειρο, κάποια άλλη στιγμή, να κρυφτώ εκεί. Το μόνο που θέλω, το μόνο που θέλω είναι να ζήσω για πάντα
Το μόνο που θέλω χωρίς γη, χωρίς εικόνες, δίχως φωνή, χωρίς λέξεις, το μόνο που θέλω, το μόνο που θέλω είναι να ζήσω για πάντα
Tο μόνο που θέλω είναι να ζήσω
|
||||
14. |
Οδηγίες Αφέλειας
00:10
|
|
||
|
Όλοι τους ήταν απλοί νοικοκυραίοι που κάνανε τη δουλειά τους, δεν είχαν ιδέα που πάνε τα τρένα.
|
||||
15. |
365 Νύχτες χωρίς Όνειρα
02:29
|
|
||
|
Με πιστόλια, με μαχαίρια, με σημαίες όλοι στα χέρια
Ναι. Δεν μπορεί να σου πει, δεν θυμάται
Με μαύρες τις καρδιές οι άντρες
Σε κυνηγάνε όλη μέρα
Για όσα έκανε ο πατέρας
Για όσα είπε η μητέρα
Και γιατί, δεν ρωτάνε
Οι αυτοκράτορες μόνο γελάνε
Ναι. Δεν μπορεί να σου πει, δεν θυμάται
Και, για το αίμα, τώρα πια, δεν λυπάται
Για τις μαύρες μέρες που έρχονται
Για τις μαύρες μέρες που ήρθαν
|
||||
16. |
Οδηγίες Επιβίωσης
00:10
|
|
||
|
Ο κανιβαλισμός είναι μια αρχαία τέχνη που θα ήταν χρήσιμο να διερευνηθεί
|
||||
17. |
Η Κλωστή
08:45
|
|
||
|
Δεν ελπίζει τίποτα, τώρα πια
Δεν ψάχνει τίποτα, μόνο τραγουδά
Δεν θυμάται τίποτα, τι χαρά
Δεν τη νοιάζει τίποτα, μόνο τραγουδά
Δεν υπάρχει τίποτα τώρα πια να μας κρατά
Όλοι την αγαπάνε, της δίνουν συχγχαρητήρία που δεν νιώθει τίποτα
Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Για τις φωτιές που δεν ανάψαμε
Για όσα τελικά δεν ήταν
Για όσους μείνανε πίσω και δεν τους σήκωσε κανείς
Για τις νευρωτικές διαδρομές
Για το αύριο που ποτέ δεν έρχεται
Για τα ποτάμια που δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά
Για τις φωτογραφίες που αφήσαμε τα χαμόγελα μας
Για όσους βαρέθηκανε να αλλάζουν χρώματα
Για τα ψαλίδια που έκοψαν ομφάλιους λώρους
Για την ελπίδα, τις κραυγές
Για τους τυχερούς που πονάνε
Γιατί εμείς δεν νιώθουμε τίποτα
Για τους τυχέρους που δε θέλουν να πεθαίνουν
Γιατί εμείς αγαπάμε
Γιατί μονίμως τρέχουμε, γιατί και αύριο θα τρέχουμε
Αυτή τη φορά, έστω αυτή τη μια φορά, ας το τελειώσουμε, ας τελειώσουμε
Ποτέ δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου πολεμιστή
Και για να είμαι ειλικρινής μισώ τον πόλεμο
Με εξανάγκασαν να συμμετέχω σε αυτόν τον πόλεμο
Εγώ φυγάς; Παράνομος; Επαναστάστης;
Μου το φορέσανε με το ζόρι αυτό το κουστούμι, το μισώ. Μισώ τον αγώνα
Γιατί διαφορετικά θα μπορούσα να είμαι τόσα άλλα πράγματα. Τώρα είναι μέρος μου. Και δεν μπορείς να το αποφύγεις, δεν μπορείς να τρέξεις μακριά. Είναι εδώ. Είναι τώρα. Είναι παντού
Είμαι εδώ, στον πόλεμο της μνήμης
Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το παρόν. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το μέλλον
Αλλά όλα καταλήγουν σε αυτό: Όταν το να είσαι ο εαυτός σου είναι παράνομο, δεν μένει τίποτα άλλο από το να πολεμήσεις
Αν πρέπει να σκοτώσω είναι γιατί αγαπώ τη ζωή
Έχω αντιληφθεί τη φρίκη και μάχομαι
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές σας δεν φτάνουν εδώ.
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές μας δεν βγαίνουν από εδώ.
|
||||
18. |
|
|||
|
Το πρόγραμμα διακόπτεται. Ακολουθεί;
|
||||
about
Σε έναν φανταστικό κόσμο, η κυβέρνηση καταλύει το σύνταγμα, οι δικαστικές αποφάσεις δεν γίνονται πράξη. Τα σώματα ασφαλείας περιφρουρούν, επιβάλλουν την ανομία.
Σε έναν φανταστικό κόσμο μαύρο πέφτει στις οθόνες. Παράσιτα καταλαμβάνουν τις ραδιοφωνικές συχνότητες.
Σε έναν φανταστικό κόσμο μια ναζιστική συμμορία χρηματοδοτείται από το κεφάλαιο και ανατέλλει σαν ένα νέο πολιτικό ρεύμα.
Σε έναν φανταστικό κόσμο στρατόπεδα συγκέντρωσης φιλοξενούν ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρμα.
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο "το να είσαι ο εαυτός σου είναι παράνομο, και το μόνο που μένει είναι να πολεμήσεις".
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, οι ήρωες μας εκπέμπουν για μια τελευταία φορά. Χωρίς στόχο. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς αυταπάτες ανατροπής. Η νίκη και η ήττα δεν έχουν πλέον σημασία. Η αντίσταση αυτοσκοπός. Η καταγραφή μιας φωνής αντίστασης, για την ιστορία. "Για τις ιδέες που αργοπεθαίνουν στα σκοτάδια", γιατί δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο "τις κλωτσιές στους πεθαμένους".
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, προσκαλούν: "ελάτε Πιο Κοντά", και ας χαθούμε όλοι μαζί, για μια φορά "ας φτιάξουμε μία νέα λέξη με ένα καινούριο νόημα" και ας σημάνει το τέλος μας."Αλλιώς ας πούμε ότι δεν υπήρξαμε ποτέ". Υπομένουν στην Οδύνη, τις φωνές, η μία μετά την άλλη, οι λέξεις τους χτυπούν ανελέητα, χάνονται στο χάος ενός κόσμου στον οποίο όλοι μιλούν ταυτόχρονα και κανείς δεν βρίσκει το κουράγιο να ακούσει, να αφουγκραστεί. Απαντούν μέσα από την δική τους Κόλαση, σκαρφίζονται ένα νέο τρόπο, με ένα ωστικό κύμα, θέλουν να ταρακουνήσουν, να αναγκάσουν τις φωνές να σωπάσουν. Παρακολουθούν από το Διάστημα, κυνικά, καταγράφουν την απώλεια: "Αποχωριζόμαστε, σπάμε ξανά και ξανά". Γιατί εμείς είμαστε οι "νεο-εξόριστοι". Οι αριθμοί ολοένα και αυξάνονται, φτάνουν Στο Άπειρο, αλλά όταν "οι σειρήνες αναγγέλλουν πόλεμο" ξαφνικά προσγειώνονται σε έναν πραγματικό κόσμο που δεν αναγνωρίζουν. Γιατί απουσίαζαν. "Ήρθαμε από το καλύτερο χθες, τι έγινε με το αύριο;" πνίγονται, οι λέξεις καίγονται μέσα στο στόμα τους. Κυκλοφορούν σημαδεμένοι. Όλοι με την ίδια Σκιά στο Δέρμα σε αέναη επανάληψη, "ανακαλύπτουν τα ίδια, ξανά και ξανά". Αρνούνται. Μηδενίζουν τα πάντα. Επιθυμούν να επιστρέψουν στο αστρόπλοιο, "το μόνο που θέλω είναι να ζήσω Για Πάντα σε κάποιο άλλο όνειρο, κάποια άλλη στιγμή. Να κρυφτώ εκεί". Αλλά "δεν μπορείς να κρυφτείς, δεν μπορείς να τρέξεις μακριά, είναι εδώ, είναι τώρα, είναι παντού". Δεν υπάρχει άμαχος πληθυσμός στον πόλεμο της μνήμης. Μπορεί να ψελλίζουν "μισώ τον αγώνα", αλλά πολεμούν για το μόνο που έχει μείνει. Για μία Κλωστή. Έχουν περάσει 365 Νύχτες χωρίς Όνειρα πλέον, και πριν ακόμη ξεκινήσουν, πριν το καλωσορίσατε, γνωρίζουν το τέλος της ιστορίας, γιατί στις "μαύρες μέρες που ήρθαν, με μαύρες τις καρδιές οι άντρες, κυνηγάνε όλη μέρα για όσα έκανε ο πατέρας, για όσα είπε η μητέρα". Και αυτοί οι άνδρες είναι που παρελαύνοντας και ζητώντας αίμα θα βάλουν τέλος στην τελευταία ελεύθερη φωνή. Και θα μείνει μόνη η εκφωνήτρια, να ρωτάει: τι ακολουθεί;
Σε μία κοινωνία που εξοικειώνεται με την εικόνα της βίας ο φασισμός θα επικρατήσει.
Σε έναν φανταστικό κόσμο...
Σε έναν φανταστικό κόσμο μαύρο πέφτει στις οθόνες. Παράσιτα καταλαμβάνουν τις ραδιοφωνικές συχνότητες.
Σε έναν φανταστικό κόσμο μια ναζιστική συμμορία χρηματοδοτείται από το κεφάλαιο και ανατέλλει σαν ένα νέο πολιτικό ρεύμα.
Σε έναν φανταστικό κόσμο στρατόπεδα συγκέντρωσης φιλοξενούν ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρμα.
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο "το να είσαι ο εαυτός σου είναι παράνομο, και το μόνο που μένει είναι να πολεμήσεις".
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, οι ήρωες μας εκπέμπουν για μια τελευταία φορά. Χωρίς στόχο. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς αυταπάτες ανατροπής. Η νίκη και η ήττα δεν έχουν πλέον σημασία. Η αντίσταση αυτοσκοπός. Η καταγραφή μιας φωνής αντίστασης, για την ιστορία. "Για τις ιδέες που αργοπεθαίνουν στα σκοτάδια", γιατί δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο "τις κλωτσιές στους πεθαμένους".
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, προσκαλούν: "ελάτε Πιο Κοντά", και ας χαθούμε όλοι μαζί, για μια φορά "ας φτιάξουμε μία νέα λέξη με ένα καινούριο νόημα" και ας σημάνει το τέλος μας."Αλλιώς ας πούμε ότι δεν υπήρξαμε ποτέ". Υπομένουν στην Οδύνη, τις φωνές, η μία μετά την άλλη, οι λέξεις τους χτυπούν ανελέητα, χάνονται στο χάος ενός κόσμου στον οποίο όλοι μιλούν ταυτόχρονα και κανείς δεν βρίσκει το κουράγιο να ακούσει, να αφουγκραστεί. Απαντούν μέσα από την δική τους Κόλαση, σκαρφίζονται ένα νέο τρόπο, με ένα ωστικό κύμα, θέλουν να ταρακουνήσουν, να αναγκάσουν τις φωνές να σωπάσουν. Παρακολουθούν από το Διάστημα, κυνικά, καταγράφουν την απώλεια: "Αποχωριζόμαστε, σπάμε ξανά και ξανά". Γιατί εμείς είμαστε οι "νεο-εξόριστοι". Οι αριθμοί ολοένα και αυξάνονται, φτάνουν Στο Άπειρο, αλλά όταν "οι σειρήνες αναγγέλλουν πόλεμο" ξαφνικά προσγειώνονται σε έναν πραγματικό κόσμο που δεν αναγνωρίζουν. Γιατί απουσίαζαν. "Ήρθαμε από το καλύτερο χθες, τι έγινε με το αύριο;" πνίγονται, οι λέξεις καίγονται μέσα στο στόμα τους. Κυκλοφορούν σημαδεμένοι. Όλοι με την ίδια Σκιά στο Δέρμα σε αέναη επανάληψη, "ανακαλύπτουν τα ίδια, ξανά και ξανά". Αρνούνται. Μηδενίζουν τα πάντα. Επιθυμούν να επιστρέψουν στο αστρόπλοιο, "το μόνο που θέλω είναι να ζήσω Για Πάντα σε κάποιο άλλο όνειρο, κάποια άλλη στιγμή. Να κρυφτώ εκεί". Αλλά "δεν μπορείς να κρυφτείς, δεν μπορείς να τρέξεις μακριά, είναι εδώ, είναι τώρα, είναι παντού". Δεν υπάρχει άμαχος πληθυσμός στον πόλεμο της μνήμης. Μπορεί να ψελλίζουν "μισώ τον αγώνα", αλλά πολεμούν για το μόνο που έχει μείνει. Για μία Κλωστή. Έχουν περάσει 365 Νύχτες χωρίς Όνειρα πλέον, και πριν ακόμη ξεκινήσουν, πριν το καλωσορίσατε, γνωρίζουν το τέλος της ιστορίας, γιατί στις "μαύρες μέρες που ήρθαν, με μαύρες τις καρδιές οι άντρες, κυνηγάνε όλη μέρα για όσα έκανε ο πατέρας, για όσα είπε η μητέρα". Και αυτοί οι άνδρες είναι που παρελαύνοντας και ζητώντας αίμα θα βάλουν τέλος στην τελευταία ελεύθερη φωνή. Και θα μείνει μόνη η εκφωνήτρια, να ρωτάει: τι ακολουθεί;
Σε μία κοινωνία που εξοικειώνεται με την εικόνα της βίας ο φασισμός θα επικρατήσει.
Σε έναν φανταστικό κόσμο...
credits
released October 1, 2013
Οι 2L8 της Κλωστής είναι:
Ναταλία Αδαμοπούλου (Φωνή)
Κώστας Βοζίκης (Φωνή, Κιθάρα)
Θεανώ Γιαννέζη (Τσέλο, Εκφωνήτρια)
Δημήτρης Αφείδης (Τύμπανα)
Ηρακλής Ιωσηφίδης (Κοντραμπάσο)
Δήμητρα Κατιώνη (Βιόλα)
Αναστασία Μιροσνιτσένκο (Σπικάζ στην Κλωστή)
Δάφνη Παπαστρατή (Σαξόφωνο)
Ελισσώ Παπαστρατή (Βιολί)
Μπάμπης Τσινικοσμάογλου (Πιάνο)
Γιάννης Τζέκος (Τύμπανα)
Οι 2L8 της Κλωστής είναι:
Ναταλία Αδαμοπούλου (Φωνή)
Κώστας Βοζίκης (Φωνή, Κιθάρα)
Θεανώ Γιαννέζη (Τσέλο, Εκφωνήτρια)
Δημήτρης Αφείδης (Τύμπανα)
Ηρακλής Ιωσηφίδης (Κοντραμπάσο)
Δήμητρα Κατιώνη (Βιόλα)
Αναστασία Μιροσνιτσένκο (Σπικάζ στην Κλωστή)
Δάφνη Παπαστρατή (Σαξόφωνο)
Ελισσώ Παπαστρατή (Βιολί)
Μπάμπης Τσινικοσμάογλου (Πιάνο)
Γιάννης Τζέκος (Τύμπανα)
license
tags
about
2L8 Θεσσαλονίκη, Greece
A collective led by K. and comprised of greek talented musicians, 2L8 is a bold project that has come to be categorized by their radical stylistic shifts between albums, while retaining a consistent interest in rhythm and distinct sonic accents and textures. Their music is rewarding, challenging and lurches deftly between emotional intimacy, ambition and uncompromising experimentation. ... more
discography
-
Oct 2017 -
Dec 2016 -
Mar 2016 -
Oct 2013
contact / help
If you like 2L8, you may also like:
-
Unity vol 1 - In Solidarity With The Refugees of Moria Camp
by Various Artistssupported by 5 fans who also own “Η Κλωστή (The Thread)”
the fact that is a benefit comp
go to album -
riza
by Villagers of Ioannina Citysupported by 4 fans who also own “Η Κλωστή (The Thread)”
As a Frenchman, I discovered VIC very late (2019-2020). I fell in love with Age Of Aquarius. Well, I have to say: I love Riza even more. If you love Greece (I've been there 4 times), you'll love VIC: a rock marked by traditional Greek music and instruments.
go to album -
Τα μολύβια - κομάντος | Komando Pencils
by nefeli walking undercoversupported by 4 fans who also own “Η Κλωστή (The Thread)”
go to album -
Slashing, ice-cold, irresistible goth from Paris—your perfect haunted house soundtrack.
go to album -
Dreamy vocals, pulsing rhythms, and eerie synths come together to create luxe but ominous atmospheres on the latest from Toronto's Praises.
go to album -
A fascinating mash-up of jazz sensibility with Krautrock motorik on an album that mesmerizes with repetition.
go to album -
supported by 4 fans who also own “Η Κλωστή (The Thread)”
go to album
